Wat ’n tied! Vergange zundag (21/7) was ’t al weer ’n waeke eleden da’w hebben können genieten van de leste veurstelling van ’t Buurtschap, en daorbi-j ok nog met ‘t beste weer wa’j ow maor wensen könt. Hoe anders is ’t ’n waeke later, en i-j midden op de dag schielek 40 mm raegen op de pokkel kriegt. Dan denk i-j nog graag terugge an ’t Migcheltsbuske. Dat weerumme kieken, doe’k ’t liefst met dee weurde die mien olders mien - tegeliekke met de pap - naor binnen elaepeld hebben. ’t Achterhoeks dialect dus! Bun’k eur ok nog steeds dankbaor veur. Wel wet ik natuurlek dat elk dörpke (of darp) zien eigen uutspraok en schriefwieze hef. Ok hier in Sinderen. En ondanks dat ’t net toch weer iets anders is as dat wat mien gewoon is, wi’k toch probeer’n, zovöl as meugelek is, in de sfeer van ‘Waor ehakt wödt valt späöne’ te reuren. Toen ik nao de eerste veurstelling ’s aovends laat op huus an mos en mien auto zo makkelek weer kon vinden - vanwaege ’t licht van den grote schienwerper, en d’r stond trouwens nog maor ene auto… - zat ik mien, in ’t kader van dit dialect stukske, te bedenken wat ze hier in Sinderen tegen zo’n ‘lantarenpaal’ zeggen. Ik had gin idee, maor nao ‘n gedegen eigen onderzoek bun ik d’r toch achter ekommen. Zee zeggen d’r helemaols niks tegen, maor lopen d’r stilaan gewoon an veurbi-j.. Ach, en anders is daor altied nog ’t Weurdeboek van de Achterhoekse en Liemerse Dialecten -WALD (in middels al 12 delen) De veurstellig heb ik twee keer bekekken, de eerste en de leste kere. Waorumme twee keer, zo zolle i-j ow dat wel af vraogen. Ach, ’t is net as met twee glaeskes bier; de inholdt is jao krek allèns, maor i-j kriegt d’r wel twee keer zovölle van met. Den eerste aovend trof ik op de tribune ’n Dörrekumse pastoor. Blote vuut, heur an de steert, èn ‘n hele aardige man. Is helemaol in het Engels op egrëüd, maor sprekt prima Nederlands. Dat zo ene van ‘n aopenluchtspel in dialect zo kan genieten, toch wonderlek. Maor aover Engels espraoken, ieder kent Dad’s Army, den olde Engelse TV- serie van vrogger nog wel. Met de legendarische kreet van Corporal Jones: “Don’t panic, don’t panic!”, en lieke was hi-j dan zelf kats van ’t rabat. Ik denk dat d’r de leste tied nog heel völle meer bestuursleden van buutenbezigheden met ‘t zelfde onlustgevuul in de boek rond heb lopen iesberen.. Datums vast leggen, tribunes tenten WC-wagens agregaten, horeca inhuren, en dan al die vri-jwilligers nog charteren. Maor dan…raegen en raegen, met tussen de bui-jen deur nog meer raegen. En dan kö’’j d’r niet umhen, um dat ene angstvallige moment, ’n Friese iemeister zoll’n zeggen: “ It giet ’t NET oan!” Um sloerig van te wodden. D’r mot wel geld binnenkommen natuurlek! Maor ’t Buurtschap trof ’t toch nog; i-j kriegt wa’j verdient. De meiste aovenden prachtig weer, en …. ok völle anloop. Dat wier dus een extra aovend op de 12de juli. Donderdag de elfde was ‘t ‘s aovends ok nog prachtig weer. Menig luu zal zich in eur höfken nog an een biertje tegoed edaon hebben. Maor wie de glaeskes was vergetten op te ruumen zag vri-jdag - bi-j thuuskomst nao ’t wark - dat d’r maor liefst 40 mm raegen in zat. Dat was op zich niet zo arg, gaf ok geen gedoe of zo, maor den slomp wat d’r naost is evallen, dat gaf grote kopzörgen, ’t Migcheltsbuske was bi-jnao kats vezaopen. I-j mossen met de boot langs de horeca, zo he’k mien laten wiesmaken, en ’t päëdje naor Duutsland was zo modderig, i-j mossen met de auto ’n flinke gang hebben, ander zat i-j zo, zo vast as ’n huus. Gelukkig was d’r nog ’n ‘vervangende aovend’, nl. de zondagmiddag. En alle betrokkenen konden ok. Machtig! Nou, en wat mien betreft wödt de zondagmiddag ’n bliever! Wat ’n prettige sfeer. I-j ziet gewoon völle meer; op ’t toneel èn in de pauze en ok nao de veurstelling. Heel mooi! Wat ok mooi was um te zien was ’t peerd, zeker a’j wet dat ’t dier pas met de generale veur ’t eerst zien rundje kon lopen. Gelukkig is den voerman in ’t dagelekse laeven heel völ peerdekrachten gewend, en dan bun i-j wel vertrouwd met sturen, den hoge en laege gaering en zo… ’t Was ’n mooi luchtig toneelstuk, prachtig uut evoerd ok. Maor, toch iets meer de diepte in ha’k d’r wel graag in ezien. En dan bedoel ik niet ’t drama waor Dora met op ezadeld zat - dat kwam goed in beeld - maor dat jonge stelletje! Want ’t was wel ‘n ‘moetje’, zo wier later bekend, en daor kwam i-j in de jaoren zestig niet zomaor met weg. Daor kwam dikke praot van, dat was ’n schande van huulen en waei-jen. Soms wier de deerne gewoon ’t huus uut ezet. Want jao zí-j wier d’r natuurlek op an ekekken. Dit keer ’n schriever uut eigen huus. Prachtig! Aoverigens ok ’n mooie knipooge naor de jongste talenten - zoas die kaeltjes met klumpkes en platte petten - um ogen en oren goed aopen te hollen veur ’n toekomstig stuk: “De zommer van ’24, wat ’n tied.”