Wat goed gespeeld, prachtig tante leen.

Het toneelstuk werd prachtig gespeeld met behoorlijk goed Amsterdam's accent, zonder iemand te kort te doen was voor ons Udo Klompenhouwer hier erg goed in. Wij hadden iemand uit Amsterdam bij ons die vond dat tante Leen niet "de tante Leen" was die hij zich had voor gesteld, de echte tante Leen had namelijk een café waar zich vroeger het een en ander afspeelde.....

Hallo allemaal Erg genoten van weer een prachtige voorstelling. Hartelijke groeten uit silvolde. Fam Obbink/ Fam Verhey.

het was weer een prachtige en ontspannende avond. een heel goed toneelstuk. wat speelden ze weer goed. Frans en Ria Stegers

We hebben erg genoten van het toneelstuk tante goed gespeeld.

Gisteravond genoten van jullie stuk 'tante Leen'. Een serieus stuk maar met de nodige humor en wat het ook speels maakte, de gezongen stukjes. Ik wens jullie veel succes met de volgende voorstellingen!

Helaas zijn bij het overzetten van de tekst alle harde returns verdwenen. Nu lijkt het a.h.w. een lange zin. Ik hoop dat het toch nog enig zins leesbaar is. Groetjes

(vervolg van 29/6) Rimpelingen, ik zag het twee keer! Waarom twee keer? Omdat ik geen tijd had om er drie keer heen te gaan..! Je moest er echt vaker heen om alles op te kunnen nemen. Heel opvallend was dat er weinig gebruik gemaakt werd van allerhand snuisterijen, en dieren waren er al helemaal niet te zien. En dat was maar goed ook, want alles wat eraan toegevoegd zou zijn, zou afbreuk doen aan het verhaal. Van af het begin ontstaat er een spanningsboog, en die blijf je doorlopend voelen, het is een verhaal waarin je als het ware gedwongen wordt mee te denken, er helemaal in op te gaan. Doe je dat niet, dan zit je twee uur naar een decor te kijken waar je geen touw aan vast kunt knopen, dan wordt het nog een hele zit. De vele namen een plek geven dat is opletten, en dan heb je ook nog Margreet, Rimmert en Veenman, namen van mensen die al waren overleden. Dat is pittige kost. Maar van af het begin, met het vliegtuiggeluid, (zo realistisch, iedereen kijkt omhoog..) kom je er meteen goed in. Je voelt goed de sfeer aan (trauma)waarin de bevolking zo na de oorlog nog mee te kampen heeft. Prachtig weergegeven! En dan begint, weer verderop in de tijd, het verhaal met Johan en Diny de Roos. Je denkt eerst dat ze elkaar vele jaren niet gezien hebben, maar de onherkenbaarheid komt eigenlijk vooral omdat ze lichamelijk weer zo goed hersteld zijn; velen waren immers uitgemergeld tot op het bot. Toen ik 28 juni plaats nam zag ik de bushalte, ‘busje-komt-zo’ denk je dan, maar er kwam geen bus. (O ja, er was een O.V.-staking…). Was beter geweest van wel, want heel vaak was de opkomst lopend of fietsend van uit het bos en dan kan het saai worden. Maar lijnbussen uit die tijd hebben 2 vervelende eigenschappen; ze zijn heel erg groot, of ze zijn heel zeldzaam. En dan wordt het wel moeilijk natuurlijk. (er waren wel erg veel fietsen zo vlak na de oorlog..) Het verhaal is heel realistisch, we hebben het vaker van onze ouders gehoord, en de oudste toeschouwers hebben het zelf nog wel beleefd. Maar de scenes met Lotte en Janneke t.o.v. Kooistra en Van Dam vond ik – wel goed gespeeld overigens – toch veel te soft geschreven. Oké, het is dan wel geen 2018, maar vroeger lustte men er ook wel pap van. Als Kooistra b.v. Van Dam samen met de nichtjes van Tante Zus achter het kippenhok vandaan gehaald zou hebben, terwijl ze nog snel de bloesjes dicht knopen, dan was het wat realistischer geweest, en wat levendiger voor het spel. Vooral omdat we in het begin nog denken dat de dames echt iets met Van Dam willen. Het openluchtspel is een verhaal met meerder zware onderwerpen, maar er was ook heel veel humor in verwerkt. Dat kon, zonder het verhaal geweld aan te doen. “Ik vind het nog ’n betjen te vrog op de dag”, (voor een borrel) en hup het goedje gleed naar binnen als was het de eerste Hollandse Nieuwe van het seizoen. En dat men ook de oude bruune Paoters weer kon horen knallen, was geweldig. Hanna die hoort van de verschrikkingen van Diny en dan zegt: ”Dan zu’j wel honger hebben..” Thuis op TV stapt James Bond uit een vliegtuig…in de lucht. Hebben we al zo vaak gezien. Little Joe Cartwright springt uit een rijdende trein, wie Bonanza kent, kent die scenes ook. Maar een sprong van een zeer snel rijdende fiets, zodat de fiets nog een stuk verder rijdt, in het Migcheltsbosje, dat was nieuw. Super gedaan!! (je zal de eerste avond maar een zware voetkneuzing oplopen..) Het verhaal is door de vele emoties, en de wisselingen daarin, nergens te betrappen op langdurig gezever. Het is een aaneenschakeling van scenes over een langere tijd, en dat vraagt ook weer om heel veel extra kleding, want niemand heeft jaren hetzelfde aan. Ook daar is goed op gelet. Vroeger werd alles wat anders was verzwegen of weggekeken. Bernard en Diene lieten hun onkunde daarin heel treffend zien. Tegenwoordig heb je zoveel aandoeningen of afwijkingen dat je bijna mensen te kort komt om het allemaal te hebben. Het waren rake rimpeldingen in RIMPELINGEN. Maar, ‘tis gedurfd, ‘tis gedaan, ‘tis geslaagd!!! Het onkruid kan weer verder met zich voort te planten, de bomen krijgen weer rust en kunnen - net als wij – nog heel lang nagenieten van die wondere wereld in het Migcheltsbosje met zijn tijdelijke bewoners, waarin ook wij heel dankbaar deelgenoot mochten zijn. ’t Laeven, ’t geet wieter! 3150 bezoekers! Kooistra: “I-j was daor bi-j!” Was ik daor bi-j? … Jao, ik was daor bi-j!

Beste spelers en regisseur, Jullie hebben mijn tante Rie, weer even over uit Canada en inmiddels 80 jaar, en mij een fantastische avond bezorgd. Bij tante Rie kwamen allerlei herinneringen boven uit haar prille jeugdjaren. Mooi dat we die, door jullie prachtige spel, met elkaar hebben kunnen delen. Dank daarvoor!